สวัสดีค่ะ
เมื่อคืน คุณเป็นกำลังให้ใจหนู วันนี้ หนูจะถ่ายเทแรงใจคืนกลับให้ค่ะ
แต่ต้องเข้าใจได้ตรงกันนะคะ แรงของหัวใจ ไม่มีหมดค่ะ มีแต่จะทบทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ๆ
วันนี้ หนูก็ทำ
งานปรกติค่ะ มีแอบร้องไห้นิดหน่อย แต่จมูกไม่แดง ตาไม่แดง ยังถือว่าปรกติดีอยู่
หนูก็คอยโทรศัพท์เค้าค่ะ ไม่ต้องพูดก็ได้ แค่ขอให้เห็นว่ามีสายเรียกเข้ามา หรือ miss called.
ไม่ต้องพูดขอโทษก็ได้.............ก็พอแล้ว
แต่ก็ไม่มีเลยน่ะคะ พยายามปิด - เปิด โทรศัพท์หลาย ๆ ๆ ครั้ง เพื่อจะให้เจอข้อความอะไรจากเค้าก็ได้
แต่ไม่มี จะกี่ครั้งก็ไม่มี
เค้าจะรู้สึกเหมือนที่หนูรู้สึกมั้ย ทำไมไม่ง้อหนูบ้าง โทรมาสิ อย่างไงเราก็รู้กันแค่สองคน จะอายอะไรกับหนูกันเล่า
สัญญา ถ้าเค้าโทรมาตอนนี้ หรือ อีก 1 ชั่วโมงนี้ หนูจะรับสาย ไม่ต้องเรียกสายนาน หนูจะพูดขอโทษเองก็ได้
ให้หนูพูดเอง.............
สวัสดีครับ คุณเก๊เก๋ 
...เคยได้อ่านกระทู้ของคุณมาก่อน พอมองภาพออกว่า คุณเก๊เก๋ ก็ผ่านชีวิตมาพอสมควร
ไม่ทราบทำไม เพราะอะไร คุณเก๊เก๋ จึงมีความรู้สึกกับแฟนคนนี้เป็นพิเศษกว่าใคร
ถึงขนาดเฝ้ารอคอย แม้เพียงโทรศัพท์ก็ยังรอคอยอย่างใจจด ใจจ่อ ขนาดนี้
หากทนไม่ได้กับการรอคอย ทำไมเราไม่เป็นฝ่ายโทรไปหาเขาเองล่ะครับ
ความรู้สึกอาจดีกว่า การรอคอยที่แสนเศร้าและหดหู่ จากที่เป็นอยู่ครับ 
