เราไม่เคยคิดว่าระยะทางเป็นอุปสรรคสำหรับความรักของเรา
ตลอด6ปีกว่าๆที่ผ่านมาเราไกลกันตลอด แต่เราก็ยังรักกัน ไว้ใจกัน เราคุยกันทุกวันก่อนนอน
แต่ในที่สุดทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อมีใครอีกคนเข้ามา เพียงสองเดือนเค้าได้ใกล้ชิดกัน แล้วเค้าก็เลือกที่จะไปจากเรา
เพื่อที่จะมีความรักกับคนที่อยู่ใกล้กว่า เค้าทำ
งานที่เดียวกัน เราทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ร้องไห้และเสียใจ
ถึงจะพยายามติดต่อ ปรับความเข้าใจหรือพูดคุยเพื่อรั้งเค้าไว้ก็ไม่มีผล จนเค้าหลบหายไปติดต่อไม่ได้สองเดือน
เค้าคงได้อ่านเมล์ที่เราพยายามส่งไป ถึงได้ติดต่อมา เราคุยกัน เราร้องไห้ด้วยกัน เราปรับความเข้าใจกัน ทำให้เรามีหวังอีกครั้ง เรายังคงรอเค้าได้เหมือนเคย ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เลิกรึตัดขาดจากทางโน้น แอบคุยกันแอบติดต่อกันไม่ให้ทางโน้นรู้รึจับได้อีก
แต่ในตอนนี้ เราเหนื่อย เราเจ็บ เราปวดใจเหลือเกินที่ต้องกลายเป็นเบอร์สอง ความรักของเราไม่มีค่า ความรู้สึกของเรามักถูกมองข้าม มีความสำคัญน้อยกว่าคนที่มาทีหลังเสียอีก แต่เพราะว่ารักเราถึงทนและรอต่อไป
มันไม่ได้มีความสุขเลย เราต้องร้องไห้คนเดียว หวังอะไรลมๆแล้งๆ เราเริ่มลังเลและสับสนว่าเราจะทำอย่างไรต่อไป
จะก้าวต่อไปตามลำพัง รึจะรอแบบเจ็บปวดในใจแบบนี้
ฉันจะปล่อยให้เธอเดินจากกันไป โดยที่ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลยได้อย่างไร
ก็ในเมื่อทุกลมหายใจเข้าออกของฉันมันรับรู้ว่า ยังมีเธอ
มีเพียงเธอ เธอคนเดียวที่เข้าใจกันจริงๆ
เธอจะเดินจากฉันไปได้อย่างไร
ในเมื่อฉันไม่อาจจะทำอะไรได้ นอกจากมองเธอเดินจากไป
เพราะสองเรานั้นเคยแบ่งปันเสียงหัวเราะกระทั่งความเจ็บปวด
หรือแม้แต่ความโศกเศร้าเสียใจ
มีเพียงเธอ เธอคนเดียวที่เข้าใจกันจริงๆ
ฉะนั้น ขอได้โปรดมองกลับมาที่ฉันสักหน่อยตอนนี้
ที่มีเหลือเพียงความว่างเปล่า
ไม่หลงเหลือสิ่งใดคอยย้ำเตือนใจฉัน
มีแค่เพียงใบหน้าเธออยู่ในความทรงจำ
ขอได้โปรดมองกลับมาที่ฉันสักหน่อยตอนนี้
ที่มีเหลือเพียงความว่างเปล่า
คงจะเป็นไปได้น้อยเต็มทีที่คุณจะยอมกลับมาหาฉัน
และนี่คือสิ่งที่ฉันต้องเผชิญ
ฉันหวังว่าคุณจะเหลียวกลับมา
มองกลับมาแล้วเห็นว่าฉันกำลังร้องไห้
มีคำพูดมากมายที่อยากบอกเธอเหลือเกิน
อีกทั้งเหตุผลต่างๆนานาว่าทำไม
เธอจึงเป็นเพียงผู้เดียวที่เข้าใจกันจริงๆๆ
ฉะนั้น ขอได้โปรดมองกลับมาที่ฉันสักหน่อยตอนนี้
ที่มีเหลือเพียงความว่างเปล่า
ไม่หลงเหลือสิ่งใดคอยย้ำเตือนใจฉัน
มีแค่เพียงใบหน้าเธออยู่ในความทรงจำ
ขอได้โปรดมองกลับมาที่ฉันสักหน่อยตอนนี้
ที่มีเหลือเพียงความว่างเปล่า
คงจะเป็นไปได้น้อยเต็มทีที่คุณจะยอมกลับมาหาฉัน
และนี่คือสิ่งที่ฉันต้องเผชิญ
ในตอนนี้เธอลองมองกลับมาดูฉันดีๆๆซิ
เพราะฉันคงยืนอยู่ตรงนี้
คงจะเป็นไปได้น้อยเต็มทีที่คุณจะยอมกลับมาหาฉัน
และเป็นเพียงโอกาสเพียงครั้งเดียวที่ตัวฉันมี
มองกลับมาที่ฉันสักหน่อยตอนนี้