[/b][/size]............เราเป็นคนนึงที่เป็นเมียน้อยโดยไม่ตั้งใจ.........
เรารู้จักกับผู้ชายคนนึงซึ่งเราก็รู้จักกันแบบปิ๊งสะดุดตา การเรียนรู้ที่จะรู้จักกัน ก็เหมือนผู้ชายผู้หญิงทั่วๆไป
คือ ชวนไปทานข้าวดุหนัง เรียนรู้กันเร็วมาก เค้าและเราเป็นคนฉลาดทันกันมาก
แรกๆเราก็คิดจะคบเค้าขำๆ คบเล่นๆ คบไว้เป็นกิ๊ก เพราะกิ๊กที่เราคิดมันไม่ได้หมายถึงต้องจบลงด้วยการมีอะไรกัน
แต่ไม่เลย..ไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเราเป็นผู้หญิง เราอ่อนไหวง่าย พอมีใครมาทำดีด้วยหน่อย เราซึมซับสิ่งดีๆได้เรา เราจดเราจำแต่สิ่งที่ดี
พอรู้จักกันไปถึงขึ้นต้องมีอะไรกัน จิตใต้สำนึกเรายังไงก็คงเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องอยู่ดี ยิ่งเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างเข้ากับเราได้ดีทุกเรื่อง
คุยกันได้ทุกเรื่อง รสนิยมก็คล้ายกัน เราคบกะเค้า เหมือนเค้าเป็นทั้งพี่ชาย เป็นทั้งพ่อ เป็นทั้งพี่ เป็นทั้งแฟน เค้าอายุมากแล้ว แต่หน้าตาไม่แก่
เค้าดูแลตัวเองดีมาก เวลาเค้าบอกกับที่บ้านเค้าว่าไปประชุม ไปสัมนา เค้าก็มาอยู่กับเราดูแลเราดีทุกอย่างของกินของใช้พาเราไปซื้อไม่เคยขาด
ของทานที่ไหนอร่อยนึกถึงเราซื้อมาฝาก เค้าอยู่ต่างจังหวัด จังหวัดเดียวกะเรา แต่ตอนเราคบเค้าเราเรียนมหาลัย อยู่ที่ กรุงเทพ
เวลาเค้ามาหาก็มาพักด้วยกัน เราไม่ใช่เด็กเที่ยวไม่ชอบเที่ยว จะเที่ยวหน่อยก็นานๆที ช่วงนั้นนึกอย่างเดียวคือทำยังไงให้เรียนยจบเร็วๆ ชักเบื่อ
หากเรียนจบมีการมี
งานทำเราก็คงจะไปเจอผู้ชายคนใหม่เองไม่ต้องมาเป็นอย่างที่เป็นนี้ เราตั้งหน้าตั้งตาเรียนไม่ค่อยติดต่อเพื่อนคนไหน
มีห้องพักเป็นของตัวเองพักคนเดียว คุยโทศัพท์กันตลอดทุกวัน เหมือนมีเข้าเป็นเพื่อน เค้าคอยเป็นกำลังใจให้เราทุกอย่าง
ซึ่งมันก็เป็นความรู้สึกที่ดีที่เราไม่เคยได้รับจากใคร เราคิดอยู่เสมอว่าเราจะคบกับพี่คนนี้ไปก่อนถึงแม้เค้าจะมีครอบครัวแล้ว
เพราะอย่างน้อยก็ยังดีกว่าเราไปลองๆคบใครคนอื่นซึ่งก็หาดีๆได้ยาก คบกับวัยรุ่นคราวเดียวกันแปปๆก็เลิกรากันไป
พอเลิกรากันไปเราเองไปคบกับวัยรุ่นอีกคนต่อไป ยังไงก็ต้องโดนทิ้งอยู่ดี เพราะที่ผ่านๆมา เราเองก็อยากจะมีแฟนเหมือนคนอื่นๆ
แต่จบลงด้วยการเลิกราทุกทีซึ่งมองคนรอบๆข้างเพื่อนเราเวลาเค้าเลิกกับแฟนเค้าก็ไม่ซีเรียสเค้าก็คบคนใหม่ไปเรื่อยๆ
เราไม่อยากคบกับใครทิ้งๆเลิกๆแบบนั้นเปลืองเนื้อเปลียงตัวหลายคน สงสารตัวเอง
เราก็เลยคบกะพี่เค้าไปก่อนถึงเค้าจะมีครอบครัวแล้ว เพราะยังไง เราคิดว่าถ้ามาถึงจังหวะชีวิตที่ดีๆของตัวเองเราก็จะมีคนใหม่เข้ามาเอง
โดยที่เราไม่ต้องตามหาคนนั้นซะให้ยาก
เราพยายามหลายครั้งที่จะเลิกโดยไม่มีเหตุผลผิดใจ อะไรกันเลย แต่เพราะเรารู้ดีว่ามันไม่ถูกที่จะคบสามีคนอื่น เราเคยไม่ติดต่อกันไม่ไปเจอกันเลย
เราใจแข็งได้เพียง3เดือนเท่านั้น แล้วก็มีเหตุให้มาเจอกันอีก เวลาเราไปไหว้พระไหว้เจ้าที่ไหนๆ เรามักจะอธิษฐานจิตลบล้างคำสาบาน
และสาปแช่งของใครต่อใครซึ่งอาจจะมีส่วนให้ชีวิตของฉันเป็นแบบนี้ซึ่งในชาตินี้
แม้กระทั่งลบล้างคำอธิษฐานจิตที่จะขอติดตามคู่ในอดีตชาติ ซึ่งแม้บางทีคู่ของเราในอดีตอาจจะมาเจอกันชาตินี้เค้าก็อาจจะเป็นของของคนอื่นไปแล้ว
เราทำทุกอย่างหรือเราไม่เข้มแข็งพอที่จะเลิกก็ไม่รู้ แต่อีกไม่นานเราก็จะไปต่างประเทศแล้วคิดว่ามันคงเป็นเวลาที่นานพอสมควรที่จะตัดใจจากเค้าได้
ซึ่งเค้าเองเคยพูดกะเราว่า"ถึงแม้เราจะจากกันแล้วฉัน
แต่งงานไปมีชีวิตครอบครัวเป็นของฉันฉันก็ยังอยู่ในความทรงจำของเค้าไปจนวันตาย"
สรุป..เรื่องแฟนนอกใจมันก็พูดยากนะ แต่ละบ้านแต่ละสาเหตุไม่เหมือนกัน เราเองให้ความเห็นไรไม่ได้มาก
แต่การ
แต่งงานที่เป็นการผูกมัด ยังไงก็หาความสุขได้ยาก ทุกวันนี้คบกันไม่ถึงไหนก็ท้อง ท้องแล้วก็แต่งงาน
ถึงจะท้องด้วยกันยังไง และหากจะคบกันมานาน 8 ปี 10ปีหากคนไม่ใช่คู่กันแล้วยังไง ก็มีเหตุให้ต้องเลิก
หรือไม่ที่ไม่เลิกแล้วทนเจ้บปวด ทนกับความรู้สึกที่แย่ๆกันนานๆ ก็คงเป็น
คู่กรรมคู่เวรกันมั้ง
เพราะคนที่เป็นคู่กรรมคู่เวรแม้อยากจะเลิกกันปานใด ก็มีเหตุให้ไม่ได้เลิก เลิกกันไม่ได้
คิดเรื่องของเวรกรรมแบบนี้ก็สบายใจดีนะ........[/color]..
