ความรัก ทำไหมคำๆนี้มันทำให้คนเราสุขแบบสุดๆและในเวลาเดียวกันก็สามารถทำให้ทุกข์สุดๆได้เช่นกัน โดยเฉพาะความรักที่ไม่สมหวัง ฉันเป็นผญ.อีกคนที่ต้องทนทุกข์กับคำว่าความรัก ในชีวิตฉันกลัวความผิดหวังจากมันมาก ถึงขั้นปิดตายหัวใจมาจน31ปี พอมีเขาเข้ามาในชีวิตฉันยอมที่จะก้าวผ่านความกลัวออกมาเขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันยอมเปิดใจ เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เขามีให้ว่าไม่มีวันทอดทิ้งผญ.คนนี้ จะรักผญ.คนนี้เป็นคนสุดท้าย จะสร้างครอบครัวเล็กๆด้วยกันมีลูกที่น่ารักด้วยกัน ช่วงเวลานั้นฉันมีความสุขมาก เราร่วมสร้างอนาคตด้วยกันเริ่มด้วยการสร้างบ้านหลังเล็กๆ ใจจริงฉันไม่อยากอยู่ที่นี่หรอกแต่เพราะรักเขาเลยยอมที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ที่มีคนที่ฉันรักอยู่ข้างๆ วันเวลาผ่านไปความรักที่เขามีให้เริ่มลดน้อยลงคำมั่นสัญญาเป็นแค่เพียงลมที่ออกจากปาก เขาบอกว่ารับตัวตนของฉันไม่ได้ เพียงเพราะฉันเป็นคนขี้น้อยใจ คิดมาก แต่เขาลืมนึกย้อนไปว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะอะไร จากที่เขาเคยมีเวลาให้ พอนานไปเขาให้เวลาฉันวันละชม.คือช่วงพักกินข้าว ยกเว้นวันไหนที่ฉันขอให้เขาอยู่ด้วยในตอนเย็นหลังเลิก
งานเขามาอยู่ด้วยแบบไม่เต็มใจ ฉันยอมทุกอย่าง แม้กระทั่งให้เขานอนบนเตียงส่วนตันฉันนอนกับพื้นแข็งๆใต้ปลายเท้าของเขา เพียงเพราะกลัวเขานอนไม่สบาย คอยนวดตั้งแต่หัว-เท้า เพื่อให้เขานอนหลับสบาย ทำกับข้าวเตรียมของอร่อยๆไว้ให้เขาได้กิน ของอะไรที่เขาชอบฉันก็จัดหามาไว้ให้เขา แต่พอทะเลาะกันที่ไรหลายๆครั้งเขาโทรหาพ่อของฉัน ทำให้ทางบ้านฉันไม่สบายใจ ทำให้พ่อกับ
แม่น้องชายฉันต้องร้องไห้ไปกับฉัน แต่ฉันก็เลือกที่จะยังรัก ผช คนนี้อยู่ดี ผู้คนรอบข้างมองว่าฉันกับเขามีอะไรกันแล้วทั้งๆที่ความเป็นจริงฉันไม่ยอมมีไรกับเขา เพราะตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนเริ่มคบ ว่าจะไม่มีsexกันจนกว่าจะ
แต่งงาน นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตอบคำถามพ่อฉันว่าเจะให้เขารับผิดชอบอะไรในเมื่อไม่ได้มีไรกัน แต่ถ้าเขาเป็นลูก ผช พอ การที่ผญกับผช นอนห้องเดียวกัน ถึงแม้จะรู้กันทั้งสองคนว่าไม่ได้มีไรเกินเลย แต่สังคมเขามองอีกแบบ ชื่อเสียงศักดิ์ศรีลูกผญ.ของฉันมันป่นปี้ไปกับคำของสังคมแต่เขากลับบอกว่าเขาจะรับผิดชอบอะไรในเมื่อไม่ได้มีไรกัน ฉันได้ฟังคำนี้แล้วมันปวดหัวใจ ใจมันสลายไปหมด แต่ฉันก็ยังโง่รักเขาอยู่ดี จนวันหนึ่งฉันไม่ไหวกับสภาพที่เป็นอยู่ เหนื่อยเหลือเกินกับสิ่งที่ต้องพยายามวิ่งตามคนที่หมดใจ ในวันที่อีกคนรักหมดใจแต่อีกคนกลับหมดใจรัก มันคือความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส บางตาย ฉันโง่ที่พยายามทำร้ายตัวเองเพื่อประชดเขาแต่มันเป็นแค่การประชดเท่านั้นและเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจอยากให้เขามาใส่ใจดูแลบ้างก็แค่นั้นไม่ได้ต้องการทำร้ายตัวเองจริงๆ แต่เขากลับห่วงหน้าตาในสังคมของเขาว่าจะโดนสังคมประนาม สุดท้ายวันที่ฉันตัดสินใจก็มาถึงฉันเขียน จม. บอกเลิกกะเขา แต่พอเห็นหน้าเขาฉันทำใจไม่ได้เลยขอคืนดี รู้ไหมว่าเกิดไรขึ้น ฉันอ้อนวอนเขาจนฉันหายใจไม่ออก โรคประจำตัวกำเริบ แต่ผช คนนี้กลับเดินหนีฉันไป ปล่อยให้คนอื่นมาดูแลฉันแทน ส่วนตัวเขาหนีหายหน้าไปเลย ปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้ 3 วันเต็มๆ ฉันนั่งเฝ้ารอแสงไฟจากหน้ารถเขา ไปนอนรอที่ห้องเผื่อเขาจะกลับมา นอนกอดรูปเขา ทุกวินาทีมันช่างแสนทรมาน จนสุดท้ายติดต่อเขาได้ ฉันให้เขากลับมาอย่าหนีปัญหา คำแรกที่เขาพูดคือต้องเลิกกันนะและต้องไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีกเขาถึงจะยอมกลับมา ฉันฟังแล้วใจแทบสลาย แต่จะทำไงได้ฉันไม่อยากให้เขาเสียงาน ฉํนเลยตกลงและไปบอกเลิกกันที่บ้านหลังที่เคยจะเป็นเรือนหอของเรา แต่หลังจากนั้นสามวันฉันทนไม่ได้ไปหาเขาที่ห้อง คุกเข่าอ้อนวอนขอคืนดี เชื่อไหมว่าเขาไม่สนใจฉันเลย ฉันมันงี่เง่าไม่รักศักดิ์ศรีตัวเองเลย สุดท้ายฉันก็กลับมาอย่างหัวใจสลาย และทุกวันนี้ฉันก็นอนร้องไห้เกือบทุกวัน ทุกครั้งที่ตื่นนอนฉันคิดถึงแต่เขา น้ำตามันไหล ชีวิตมันหดหู่ มานั่งทำงานก็คิดถึงแต่หน้าเขา เรื่องราวระหว่างเรา แอบหวังว่าเขาจะกลับมา ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ฉันก็ยังคงรอคอยเขาคนนั้นอยู่ทุกวัน คอยผช คนที่ทำร้ายจิตใจฉํนอย่างมากแต่ฉันไม่มีวันหมดรักเขาไปได้ ตราบจนลมหายใจฉันจะหมดลงนี่เป็นเรื่องราวคร่าวๆที่ฉันอยากระบายออกมา เพราะถ้าเล่าทั้งหมดคงใช้เวลามาก ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านข้อความที่ฉันระบายนะ
